25 Juli 2013

25 juli 2013,

Ik moet me knieën prijsgeven. Terwijl ik ruimte maak voor de aan me vast geplakte dikke pat naast me vervloek ik haar. De prijs voor het busticket is zojuist mentaal als fysiek ook nog omhoog gegaan. 'Vijftig Quetzal? Het was buiten nog veertig meneer? Vijftig vriend!' Me rechterknie kreunt terwijl ik er nog wat onverstaanbare Nederlandse krachttermen uitgooi.

Gisterochtend nog tikte ik het hoogste punt van centraal Amerika aan. Vulkaan tajumulco!

Dit alles begon in Antigua. Hier kwamen we er achter dat de hoogste vulkaan van centraal Amerika zich in Guatemala bevindt. Het 'geluk' wilde nog eens dat deze zich op twee uur van ons bevond.

Zondagavond te laat aangekomen in Quetzaltenango. Wat betekende dat we pas dinsdagochtend konden vertrekken richting onze twee daagse tocht naar het hoogste punt van mijn reis.

Een vierde persoon neemt plaats op onze driepersoonsbank en de elleboog van de meelezende pat drukt zich dieper in mijn ribbenkast.

De tocht begon om zes 's ochtends met een backpack van minstens tien kilo aan overlevingsspullen. Na drie uur van bussen wisselen kwamen we dan aan met onze 'niet-Engels' sprekende gids aan bij de voet van de vulkaan.

Ik druk mijn bril wat verder op mijn neus. De muziek wordt aangezet. Ik wens dat R.Kelly ze nummers wat harder had opgenomen. De gids passeert boven mijn hoofd. Geen geintjes, zo vol is deze bus.

De voet van de vulkaan bevindt zich op 3000 meter en het kamp waar we zouden gaan overnachten op 4100 meter. Een eitje dacht ik. Ik was immers al eens op 4700 geweest. Wat ik vergat mee te nemen in deze vergelijking was dat dat minstens een jaar geleden is geweest en ik tussen door een tijdje onder zee niveau heb vertoeft.

Het zou drie en een half uur gaan duren. Ik denk dat na twintig minuten ik een verzoek kreeg om mijn iPod uit te lenen tegen mijn openstaande schuld. Niels is een geweldige hiker. Toon de foto's vooraf en ik verzeker je dat niemand ooit die berg op gaat.

En de dochter van mijn aartsrivaal maar denken dat ik in het Engels schrijf. Ik heb op dit moment totaal geen medelijden. Ik adem is diep in. Het is net of ik tegen een luchtkussen duw.

Na vier uur waren we eindelijk aangekomen in het kamp. Er stond echter niks of niemand. Het was inmiddels al goed koud geworden. En de gids spande een doek tussen de bomen. Ik telde mijn zeggeningen terwijl ik bedacht dat ik nog minstens een trui, twee paar extra t-shirts en een extra paar sokken met me meedroeg.

Vervolgens werd er een tentje opgezet a la vacansolei. Goed voor wel vier personen zei de gids. Ook die vergelijking ging scheef kan ik je vertellen. Wat volgde was een verhaal dat er 's nachts wel eens een vrouw in een witte jurk gespot kon worden. Nooit alleen de tent verlaten dus!

Gelukkig als ik altijd ben in dit soort situaties werd ik klokslag twaalf uur wakker door het gegrom van de met ons meegereisde lassie. Terwijl de haren op mijn rug omhoog rezen maakte mijn maag ook een raar geluid als antwoord. Het gevolg van hoogte, angst voor de dame in kwestie en de guatemaleese kunst om spaghetti te verklooien. 'Je kunt echt wel naar buiten steef. Twaalf is slechts een getal. En een vrouw in een witte jurk? Wie probeer jij voor de gek te houden?'

Drie personen stappen uit en worden 'bewierookt' door de zwarte uitlaatgassen van onze kippenbus.

Ik werd drie uur later wakker. Krampen onhoudbaar. Ik tikte de gids aan en vertelde hem dat ik een nummer twee moest doen. En wel nu! Ik ken het woord voor drukken niet.
Waar hij me eerst had verzekerd dat niemand alleen de tent mocht verlaten. Kwam hij nu niet verder als 'Hier is mijn zaklamp en wees niet bang. Schreeuw gewoon als er wat is'

Op het moment van schrijven probeert mijn maag het hele spel nog is na te spelen. Just my luck.

Veel te weinig velletjes en een gecertificeerde koeienvlaai later betrad ik de overvolle tent. Rillend van de kou, hoestend en met een opspelende koppijn. Ik was ziek. Zo ziek dat ik inplaats van te zeggen dat ik ziek was, zei dat ik boos was. Enfermo en enfadado, foutje is snel gemaakt. De gids had geen idee wat er gebeurde!

Mijn buurvrouw verlaat de bus. Maar net voordat ze dit doet geeft ze me een trap na door aan te geven dat naast mij nog een plaats vrij is. Ik breng me knieën weer in stelling en de spelen beginnen opnieuw.

Een uur later zouden we de berg bestijgen. Of ik nog kon lopen? Ik vertelde de gids dat whatever happends ik naar boven ga.

Anderhalf uur later waren dit mijn woorden:'Ik kan niet meer recht zien. Ik heb geen kracht meer. Ik haat je meneer gids! Wanneer ik kots is het over. Dan stop ik. Dan is dit mijn Waterloo'. Wederom had de gids geen idee wat ik hem probeerde duidelijk te maken. Of wat in godensnaam Waterloo was.

1800 seconden later begonnen mijn ogen te wateren. Ik voelde me op een ere podium, winnaar. Mijn prijs in de vorm van de opkomende zon in de ene hand en de nog net zichtbare maan in de andere. Pacific ocean in mijn rug. Mexico's landsgrenzen aan mijn linkerzijde. De vulkaangordel van Antigua aan mijn rechterzijde. En in mijn gezicht het enige voorwerp wat nog voor niks opkomt.

Vijftien minuten later betrad ook Niels het erepodium. Bronze plak. Zichtbaar zichzelf tegen te zijn gekomen.

Ondanks alles was het uitzicht elke stap, vervloeking, laatste adem en darmkreun waard.

Nog een uurtje en we zullen aankomen bij het meer van Guatemala. Lago atitlan.

Keep you guys posted!