30 juli 2014
Blijf op de hoogte en volg Stefan
30 Juli 2014 | Singapore, Singapore
30 juli,
Ik zit al een tijdje stil in de bus terug naar Kuala Lumpur. De busrit die inmiddels al een dikke zes uur duurt die al een hele reis op zich is. Eerder vandaag betraden we de vrieskist op wielen in het altijd zweterige Mersing. Waar we in het holst van de nacht de ontsnappingsboot van Tioman Island a.k.a. Ramadan Island hebben genomen.
De bus overleefde de storm en bliksem na ongeveer een uur rijden. En ook meerder aanslagen vanuit het verkeer werden met veel getoeter en handige stuurmanoeuvres ontweken.
Daarnaast was het in het vriesvak van de bus niet veel beter. Vreemde luchtjes regeren hier met een ijzeren greep. Iets van opgedroogd zweet en gefrituurde bladerdeeg. Als het meisje op de eerste stoel dan niet huilt is het wel de Maleisische Jimmy Hendrickx naast me die uit zijn winterslaap ontwaakt en begint aan een 'schitterende' gitaarsolo.
Drie dagen geleden verruilde we het veel te dure maar hele schone Singapore voor het typische Tioman Island voor de oost kust van Maleisië. Hier zou het schitterend duiken zijn (Hmm.. Hmm..)
Na een verplichte tussenstop in de plaats waar de boot vertrekt Mersing en het Golden City Hotel (lees: Golden Shitty Hotel) kwamen wij maandag middag aan op het eiland. Een wederom schitterend eiland met een post-apocalyptische sfeer. Alsof iedereen ineens bedacht had iets totaal anders te willen gaan doen en alles zo heeft laten liggen.
Blijkbaar werkt dit zo vanwege de ramadan. Al snel werd het eiland gedoopt tot ramadan eiland. Of je nou wilde of niet. Of de ramadan nou afgelopen is of juist niet. Er waren nauwelijks (lees: Een) eetgelegenheden open. Wat resulteerde in een groep toeristen wat het hele eiland afliep op zoek naar die ene stoffige zak chips.
Het duiken was daarnaast ook nu niet zo geweldig. Onze Spaanse duikbuddies omschreven het perfect: 'no esta muy clara'. Wat resulteerde was staren naar muurbloempjes op twintig meter diepte (Heel spannend) en het vervroegd naar de oppervlakte omdat ik vanwege alle spanning iets te snel aan me tank aan lopen lurken. Tsja,
Vandaar dat we dus in alle vroegte onze sokken en onderbroeken weer bij elkaar hebben geraapt en de eerste boot richting beschaving hebben gezocht.
De eerste grote gebouwen doemen al op aan de donker wordende hemel. Resteert mij alleen nog te bedenken wat de MacD mij mag serveren.
Ik zit al een tijdje stil in de bus terug naar Kuala Lumpur. De busrit die inmiddels al een dikke zes uur duurt die al een hele reis op zich is. Eerder vandaag betraden we de vrieskist op wielen in het altijd zweterige Mersing. Waar we in het holst van de nacht de ontsnappingsboot van Tioman Island a.k.a. Ramadan Island hebben genomen.
De bus overleefde de storm en bliksem na ongeveer een uur rijden. En ook meerder aanslagen vanuit het verkeer werden met veel getoeter en handige stuurmanoeuvres ontweken.
Daarnaast was het in het vriesvak van de bus niet veel beter. Vreemde luchtjes regeren hier met een ijzeren greep. Iets van opgedroogd zweet en gefrituurde bladerdeeg. Als het meisje op de eerste stoel dan niet huilt is het wel de Maleisische Jimmy Hendrickx naast me die uit zijn winterslaap ontwaakt en begint aan een 'schitterende' gitaarsolo.
Drie dagen geleden verruilde we het veel te dure maar hele schone Singapore voor het typische Tioman Island voor de oost kust van Maleisië. Hier zou het schitterend duiken zijn (Hmm.. Hmm..)
Na een verplichte tussenstop in de plaats waar de boot vertrekt Mersing en het Golden City Hotel (lees: Golden Shitty Hotel) kwamen wij maandag middag aan op het eiland. Een wederom schitterend eiland met een post-apocalyptische sfeer. Alsof iedereen ineens bedacht had iets totaal anders te willen gaan doen en alles zo heeft laten liggen.
Blijkbaar werkt dit zo vanwege de ramadan. Al snel werd het eiland gedoopt tot ramadan eiland. Of je nou wilde of niet. Of de ramadan nou afgelopen is of juist niet. Er waren nauwelijks (lees: Een) eetgelegenheden open. Wat resulteerde in een groep toeristen wat het hele eiland afliep op zoek naar die ene stoffige zak chips.
Het duiken was daarnaast ook nu niet zo geweldig. Onze Spaanse duikbuddies omschreven het perfect: 'no esta muy clara'. Wat resulteerde was staren naar muurbloempjes op twintig meter diepte (Heel spannend) en het vervroegd naar de oppervlakte omdat ik vanwege alle spanning iets te snel aan me tank aan lopen lurken. Tsja,
Vandaar dat we dus in alle vroegte onze sokken en onderbroeken weer bij elkaar hebben geraapt en de eerste boot richting beschaving hebben gezocht.
De eerste grote gebouwen doemen al op aan de donker wordende hemel. Resteert mij alleen nog te bedenken wat de MacD mij mag serveren.
-
30 Juli 2014 - 19:30
Oma Werkhoven :
Hèhè eindelijk daar is het eerste verhaal van Stefan .wat hebben we daar lang op moeten wachten
Je hebt al heel wat meegemaakt begrijp ik.we zijn erg benieuwd om straks de rest te horen .hier gaat alles zijn gangetje.Zondag naar Sven die wordt 21 .dan je vader en moeder jarig . en dan André en Corinne 25jaar getrouwd . Wachten vol spanning op je volgende verhalen liefs van ons opa en oma
-
30 Juli 2014 - 21:33
Frank:
Maar toch weer een top ervaring! Veel plezier nog
-
02 Augustus 2014 - 10:39
Buurman Jan:
Stefan,
Dat is een hele andere wereld dan Zuid-Amerika.
Lekker he dat ramadan, niets te krijgen.
je maakt nogal wat mee.
Het is hier ook warm en benauwd.
Veel plezier
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
