Duikcertificaatje

9 augustus 2013,

De laatste druppel glijdt naar binnen. Vingers aan handen die elkaar loslaten. Blikken die elkaar vangen. 'It was an honour meeting you stefan' spreekt de assistent van de duikinstructeur.

Gevangen in trieste nummers passeren meerdere onderwerpen de revue. Allemaal afgesloten onderwerpen, definitief afgesloten onderwerpen. Als een klein kind in de snoepwinkel hoop ik ze opnieuw te mogen beleven. Proberend het gevoel van me af te zetten ben ik naar de dichtstbijzijnde bar gelopen. Nog een paar biertjes drinken. Ik moet zeggen het heeft het me goed gedaan.

Bijna een jaar geleden schreef ik hier een verhaal over het telkens weer afscheid moeten nemen tijdens het reizen. Destijds sprak ik over het hopelijk verbeteren van deze kwaliteit. Nu voel ik dat ik blijkbaar ben blijven zitten.

Een week geleden zijn we met een lichaam vol zenuwen aangekomen op Utila. Het Caribische eiland vlak voor de kust van Honduras. Opgeschrikt door een noodtoestand vanwege de uitbraak van dengue. De tocht die ons leidde door de 'murdercapital of the world' san Pedro sula. Een keer knipperen zou genoeg zijn om daar het leven te laten. Wat restte was de vrees om te eindigen op de bodem van de Caribische zee tijdens de geplande duikcursus.

Na niet te veel voorbereidend werk kwamen we terecht in de volgens duikorganisatie 'Padi' beste duikschool van het Amerikaanse halfrond. Iets duurder dan de rest maar dit had ik graag over in ruil voor mijn leven.

Onze duikinstructeur was een pas drieëntwintig jarige Israëliër! Vanaf twaalf lag deze falavel reeds met een tank op de rug in de zee. Hij werd geflankeerd door een Mexicaanse stagiair met de nodige duikervaring.

Na drie slopende theorie hoofdstukken te hebben moeten bekijken mochten we op dag twee op de knietjes onderwater plaatsnemen. Alle opgegeten nagels en kapot getrokken nagelriemen waren, zoals zo vaak, voor niks geweest.

Van een beetje onwennig net onder de oppervlakte via twee, zes en twaalf meter complimentjes oogsten op achttien meter diepte. Tussen de trigger-, cow-, disco- en lionvissen ademend uit een tank van drieduizend psi. Van salto's tussen de gezonken schepen tot het meezwemmen met een grote school vissen. Ik was als een vis in het water!

Dit alles resulteerde al snel in het verzoek of we niet langer wilde blijven. Een officiële uitnodiging volgende voor de advance course, tot 30 meter diepte.

Dat deze uitnodiging tweezijdig was werd al snel duidelijk. Het ging ons natuurlijk wel weer een smak geld kosten maar dat we het ooit gingen doen stond in de sterren geschreven.

De teleurstelling was naast zichtbaar dan ook meer dan voelbaar toen ons antwoord na een nacht twijfelen negatief was. Maar hiermee kwam bij ons ook steeds meer het besef dat ook dit een einde kende.

Om maar iemand te quoten: 'soms moet je gewoon bepalen dat het einde het einde is, om vervolgens weer opnieuw te beginnen'.